* het meisje in de foto is niet het meisje uit dit verhaal. Dit verhaal is anoniem gedeeld.
Toen ik nog thuis woonde hadden mijn ouders vaak ruzie met elkaar. Mijn moeder heeft schizofrenie en gebruikte drugs, en mijn vader had agressieproblemen. De buren en school zagen dat het niet goed ging. Ik was vaak wit en wilde niet eten. Toen ik na een keer flauwvallen in het ziekenhuis terecht kwam zagen ze dat ik ondervoed was. Toen kwam jeugdzorg in beeld, omdat ze vonden dat ik niet veilig was thuis. Jeugdzorg vond mijn vader een gevaarlijke man, dus hadden ze mij (8), mijn broertje (4) en zusje (2) om 6 uur in de ochtend uit huis gehaald. Zonder aan te bellen trapten ze de deur in en kwamen ze met politie ons huis binnen. Mijn moeder hielden ze op afstand en sloten ze op in de woonkamer, zodat ze niet naar ons toe kon komen. Ik vond dit een heftige gebeurtenis. Dit werd één van mijn trauma’s.
Help mij op tijd door het gesprek met mij aan te gaan
Twee uur lang zaten we in de auto zonder dat ons verteld werd waar we naartoe gingen. De onzekerheid maakte me angstiger. Ik had gewild dat ze ons uitlegden wat er ging gebeuren.
Niet alleen bij de uithuisplaatsing, maar op meerdere momenten heb ik het gesprek aangaan gemist van hulpverleners en school. De situatie bij de pleegouder waar ik 10 jaar heb gewoond was uiteindelijk niet zo ideaal als wat ik aan het begin dacht. Ik kwam o.a. in situaties terecht die niet veilig waren. Als kind wist ik niet beter en deed ik alles wat van mij gevraagd werd. Onze voogd ging amper met ons in gesprek en wisselde ook vaak. Een gezinsbegeleider kwam af en toe langs, maar pleegouder wilde geen bemoeienis van hulpverleners. Ik denk dat ze ons daarom met rust lieten. Ik miste iemand die met mij in gesprek ging over wat wel en niet normaal is. Die samen met mij uitzoekt wat er aan de hand is en hoe het gaat. Bijvoorbeeld door open vragen te stellen in een veilige setting, want ik durfde niet alles te vertellen. Dan had ik ook eerder kunnen aangeven dat er iets mis is en hulp kunnen krijgen.
De situatie thuis had ook invloed op mijn aanwezigheid op school. Ik verzuimde veel en dat begon op te vallen. Ik kreeg een brief mee voor mijn pleegouder over mijn verzuim. Ik had best wel een chille mentor. Hij had er begrip voor dat ik problemen zou krijgen met mijn pleegouder en ik mogelijk uit huis gezet kon worden, dus hoefde ik de brief niet te geven. Toch had ik gewild dat ze meer en eerder met mij in gesprek waren gegaan. Dan was eerder opgemerkt dat er iets aan de hand was en konden ze hulp aanbieden of een melding maken bij Veilig Thuis.
Is het pleeggezin wel passend en veilig?
De pleegouder waar ik samen met mijn broertje geplaatst werd was een oudere vrouw. We noemen haar oma. Op het begin dachten we dat het klikte, maar naar mate we ouder werden ontdekten we dat veel dingen niet normaal waren. We moesten veel helpen in het huishouden en pleegouder verzorgen. We waren jonge mantelzorgers voor onze pleegouder. Wij kregen geen zakgeld en pleegouder ging met de pleegzorgvergoeding naar het casino. Omdat we geen zakgeld kregen gingen we stelen. Je ziet andere kinderen iets lekkers kopen op school en jij kan dat niet, dan wil je dat ook. De omgang met pleegouder was ook negatief. Ze vroeg nooit hoe het met mij ging, maar ging vaak klagen over dingen die ik niet had gedaan. Hierdoor kreeg ik een negatief zelfbeeld. We durfden niet weg te gaan bij pleegouder, omdat we niet wisten waar we dan terecht zouden komen. Ook de gedachte dat ons zusje helemaal in Nijmegen was geplaatst speelde mee, want we wilden niet dat ze ons van elkaar gingen scheiden.
Op een gegeven moment kwam de zoon van pleegouder in huis wonen nadat hij in de gevangenis met TBS had gezeten voor het neersteken van zijn vrouw. Een keer had hij mij bedreigd met een klomp en toen had ik de politie gebeld, want hij had een agressief verleden. Ik voelde me niet veilig met hem in huis. Zelfs pleegouder was bang om iets tegen hem te zeggen. Door de kleinzoon (30) van pleegouder begon ik op mijn 14e met blowen en kreeg ik te maken met seksueel misbruik.
Ik vind dat er voor de plaatsing beter gekeken moest worden of het pleeggezin wel passend en veilig was. Mijn ervaring is dat onze pleegouder niet geschikt was, omdat ze de opvoeding niet aankon en zelf ook problemen had. Ook is het belangrijk om naar het netwerk van de pleegouder te kijken, want die kan ook zorgen voor onveiligheid. En ook in de tussentijd moet goed in de gaten gehouden worden of het nog veilig is. Ik vind het eigenlijk niet kunnen dat hulpverleners zich terugtrekken als een pleegouder aangeeft dat ze geen contact wil. Dat zou al een alarmerend signaal op zich moeten zijn.
Hulp op eigen initiatief
Toen ik op mijn 18e uit huis werd gezet door mijn pleegouder ben ik zelf hulp gaan zoeken, omdat ik merkte dat ik last had van mentale problemen. Ik werd gediagnostiseerd met PTSS en ging in therapie bij Levvel. Daar heb ik o.a. geleerd dat ik niet die negatieve gedachten ben. Ook heb ik via Levvel geregeld dat ik begeleid kon wonen. Omdat ik nog hulp nodig had na mijn 18e kreeg ik verlengde jeugdhulp, maar dat eindigt nu ik 24 ben. Ik heb veel geleerd in therapie, maar heb nog steeds last van mijn PTSS. Gelukkig heb ik nu wel een eigen studio en heb ik veel steun aan mijn hondje Happy. Ik krijg ook energie van het inzetten van mijn ervaringswijsheid. Ik hoop dat ik met mijn verhaal de jeugdhulp kan verbeteren en leed bij andere jongeren kan besparen.