Jongeren en ouders in gesprek over goede jeugdhulp

Door een onveilige thuissituatie werd ik uit huis geplaatst. De start van een reeks aan trauma’s. Onwetend over wat er ging gebeuren werd ik angstig en teruggetrokken. In het pleeggezin dacht ik dat ik eindelijk veilig was. Onwetend dat de dingen die daar gebeurden niet normaal waren. Was er maar iemand die het gesprek met mij aanging, dan had er eerder ingegrepen kunnen worden.

Als ouder start je met een ideaalbeeld, zo ga je het doen! Als dat niet lukt voel je je machteloos en vind je dat je tekort schiet. Je maakt je zorgen en dat kost energie. Het is extra zwaar als je dan ook strijd moet leveren voor passende ondersteuning. De strijd put je uit.

In Nederland was ik te complex voor hulpverleners door al mijn diagnoses en ging het steeds slechter. Maar in Spanje zagen ze mij als mens en ging het met vallen en opstaan steeds beter. Ik ontdekte dat niet alleen de hulp, maar ook de benadering en omgeving belangrijk zijn om hulp te laten slagen. Nederland kan in dat opzicht veel leren van deze jeugdhulporganisatie in Spanje.

Voor mijn gevoel ging alles mis toen jeugdzorg werd betrokken. Ik had hulp nodig, maar wist niet hoe ik dat goed kon verwoorden. Ik werd overweldigd door woede en eenzaamheid in de tijd dat ik in de gesloten jeugdzorg moest verblijven, een plek dat mijn situatie verergerde en die niet bij mij paste. Maar gelukkig kwam er een moment dat ik mensen tegenkwam die mij wel vooruit hielpen.