Op mijn 12e kwam ik erachter dat ik autisme heb. Dat verklaarde veel knelpunten waar ik tegenaan liep. Doordat het op school en thuis niet goed liep kreeg ik ook last van een depressie. Later kwamen daar ook controledwang, trauma en angstklachten bij. Op verschillende afdelingen van hulporganisaties in Amsterdam, Amstelveen en Oestgeest (Nederland) heb ik hulp ontvangen. Toen mijn situatie niet verbeterde ben ik via mijn psycholoog in Spanje terecht gekomen voor jeugdhulp.
Hulp in Nederland
In Nederland kijken ze eerst naar je diagnose(s) en ligt de focus op wat niet goed gaat. Voor elke diagnose is er een aparte afdeling of een andere organisatie die daar gespecialiseerd in is. Hierdoor is afstemming erg belangrijk, maar dat ging niet altijd goed. Tijdens de overleggen waar iedereen samenkwam om af te stemmen werd ik overweldigd en sloeg ik dicht. Hierdoor had ik weinig inspraak en invloed.
Tijdens de dagbehandeling en op de afdeling om crisishulp te voorkomen kwam ik andere mensen tegen met problemen. Tussen hen voelde ik mij normaal, maar ik merkte dat ik ook problemen ging overnemen.
Toen het steeds slechter ging mailde ik bijna 80 keer per dag met mijn psycholoog. Dat deed hij omdat hij zich zorgen maakte dat ik mezelf iets aan ging doen. Aan de ene kant kan ik dat begrijpen, maar ik werd hierdoor erg afhankelijk van hem. Hoe afhankelijker ik werd van anderen, hoe minder controle ik zelf had.
Verschil in benadering
In Spanje deden ze dat anders. Ze keken eerst naar mij als persoon en mijn behoeftes, en daar werd de hulp op aangepast. Ze werken vanuit positieve gezondheid met de focus op wat wel goed gaat. Hierdoor waren zij van mening dat ik ook zonder hulp mijn leven kan leiden, terwijl ik in Nederland het gevoel kreeg dat ik mijn hele leven hulp nodig zou hebben. Deze benadering alleen al heeft veel betekent voor mijn gemoedstoestand en hoe ik naar mezelf kijk. Door deze benadering had ik ook meer controle en merkte ik dat ik in Spanje geen last had van mijn controledwang.
De rol van de begeleider
De rol van de begeleiders in Spanje heeft ook het verschil gemaakt. Er was altijd een begeleider aanwezig waar je terecht kon (presentiebenadering). Er werkten ook meerdere begeleiders met een LHBTIQ+ achtergrond. Dat heeft mij geholpen in het ontdekken van mijzelf, mijn behoeftes en daar open over te zijn. Begeleiders waren ook open over eigen problemen en hun benadering op mijn problemen. Hierdoor creëerden ze een open en veilige sfeer en voelde ik mij gelijkwaardig.
Taboedoorbrekend
De eerste keer in Spanje kwam ik met open wonden binnen, want in Nederland sneed ik heel veel. In Nederland verborg ik dat, omdat het taboe was. Op één van de afdelingen bij de Bascule kon je daar zelfs voor weggestuurd worden. In Spanje reageerden ze daar heel relaxed op en haalden ze de taboe ervan af. Hierdoor verdween de strijd in mijn hoofd en was het snijden niet meer nodig. Ik ontdekte door deze ervaring dat het voor mij belangrijk is om problemen te normaliseren. Als problemen hebben gezien wordt als problematisch maak je het probleem groter.
Gecombineerde behandeling
De hulp in Spanje bestond uit een combinatie van meedoen aan de routine, EMDR, gesprekken met de psycholoog, werken met dieren en tussendoor ook leuke dingen doen. In Spanje zijn ze ook bezig met het verbeteren van de behandeling. Ze zijn begonnen met online modules over hulpvragen en hoe je daarmee om kan gaan. Bij de online modules kijk je filmpjes, lees je verhalen en maak je opdrachten. Tijdens de gesprekken met de psycholoog kreeg ik feedback op de opdrachten, kon ik praten over problemen waar ik op dat moment mee zat en deden we regelzaken. Door de online modules kreeg ik meer inzicht in mijzelf en kregen mijn begeleiders meer inzicht in hoe zij met mij om kunnen gaan. Het werken met dieren, meedoen aan de routine en tussendoor ook leuke dingen doen zorgde voor rust in mijn hoofd. De combinatie van al deze onderdelen zorgde ervoor dat ik in een flow terecht kwam en het steeds beter met mij ging.