Leren om hulp te vragen
Vroeger wilde ik alles zelf doen en hield ik mensen op afstand. Ik raakte er gewend aan om alleen op mezelf te rekenen. Want als ik niet op anderen hoef te vertrouwen is er ook geen kans op teleurstelling. Dat is namelijk al te vaak gebeurd. Maar als je problemen hebt is het soms lastig om dat alleen op te lossen. Dat leerde ik toen thuis wonen niet veilig meer voelde.
Ik kwam op een woongroep terecht en kreeg daar twee mentoren en een trajectbegeleider aangewezen. Mijn mentor heeft mij het vertrouwen gegeven dat hulp vragen ook positief kan uitpakken. Ik kan veel shit aan hem vertellen zonder dat hij het doorvertelt. Dat helpt om mezelf open te stellen, want ik praat niet graag over mijn problemen.
Alles op zijn tijd en in samenspraak
Ik merk dat ik nu veel beter in mijn vel zit. Ik vind hulp vragen nog steeds lastig, maar bij de juiste personen staat de deur altijd op een kier. Helaas zijn er ook begeleiders die hulp willen forceren nu ik meer open ben geworden. Daardoor ga ik me juist weer terugtrekken en niks meer vertellen, zodat ze me met rust laten. Wat ik nu nodig heb is rust, zodat ik zelf kan uitvogelen wat ik nodig heb en kan aangeven wanneer ik hulp nodig heb. Begeleiders kunnen mij wel helpen om dat zelf uit te vinden. Dat lijkt me juist fijn.
Een allergie voor bazige mensen
“Ik ben de ouder en jij het kind.” Dat zinnetje van mijn moeder zit in mijn geheugen gegraveerd en roept heel veel irritatie op. Met dat zinnetje zeg je eigenlijk dat ik als kind niks te zeggen heb en dat de ouder altijd beslist. Dat ik moet doen wat jij zegt zonder tegenspraak. Daar ben ik het dus niet mee eens, want ik heb ook een mening. Hierdoor heb ik een allergie gekregen voor mensen die doen alsof ze meer zijn dan jij door bijvoorbeeld leeftijd of functie.
Vrijheid is erg belangrijk voor mij. Ik heb een druk sociaal leven, vrienden verspreid over Nederland en reis daarom veel. Door mijn ADHD ben ik wat vergeetachtig en druk in mijn hoofd. Het komt dan wel eens voor dat ik een regel verbreek, zoals voor een bepaalde tijd binnen zijn.
Regels forceren heeft geen zin
Op de woongroep is er een begeleider die regels wilt forceren. Wanneer dat gebeurt krijg ik de drang om irritant te doen, omdat je dat dan bij me uitlokt. Ik heb liever dat je regels bespreekbaar maakt en er flexibel mee omgaat. Regels moeten wel nut hebben, anders voelen ze als een beperking van mijn vrijheid.
Ik ben het niet altijd eens met de regels, maar ik heb niet het gevoel dat ik daar invloed op heb. Mijn mening over de regels wordt vaak gezien als klagen. Dat vind ik jammer. Want als je regels bespreekbaar maakt kan ik het nut ervan beter begrijpen. En zal ik daarnaar handelen. Dat helpt begeleiders ook om regels te maken die beter aansluiten.
Jeugdplatform Amsterdam
Omdat ik een verschil wil maken voor andere jongeren zoals mij ben ik bij Jeugdplatform terecht gekomen. Hier kan ik mijn mening geven om de hulp voor jongeren te verbeteren. Je ziet alleen niet meteen verbetering. Het liefst zie ik dat de mening van jongeren in jeugdhulporganisaties ook serieus wordt genomen en dat jongeren betrokken worden bij o.a. regels maken. Dat zal het samen leven in een woongroep veel prettiger maken. En dan heb ik ook meer rust in mijn hoofd om aan problemen te werken.