Ervaringsverhalen

Door een onveilige thuissituatie werd ik uit huis geplaatst. De start van een reeks aan trauma’s. Onwetend over wat er ging gebeuren werd ik angstig en teruggetrokken. In het pleeggezin dacht ik dat ik eindelijk veilig was. Onwetend dat de dingen die daar gebeurden niet normaal waren. Was er maar iemand die het gesprek met mij aanging, dan had er eerder ingegrepen kunnen worden.

Als ouder start je met een ideaalbeeld, zo ga je het doen! Als dat niet lukt voel je je machteloos en vind je dat je tekort schiet. Je maakt je zorgen en dat kost energie. Het is extra zwaar als je dan ook strijd moet leveren voor passende ondersteuning. De strijd put je uit.

In Nederland was ik te complex voor hulpverleners door al mijn diagnoses en ging het steeds slechter. Maar in Spanje zagen ze mij als mens en ging het met vallen en opstaan steeds beter. Ik ontdekte dat niet alleen de hulp, maar ook de benadering en omgeving belangrijk zijn om hulp te laten slagen. Nederland kan in dat opzicht veel leren van deze jeugdhulporganisatie in Spanje.

Voor mijn gevoel ging alles mis toen jeugdzorg werd betrokken. Ik had hulp nodig, maar wist niet hoe ik dat goed kon verwoorden. Ik werd overweldigd door woede en eenzaamheid in de tijd dat ik in de gesloten jeugdzorg moest verblijven, een plek dat mijn situatie verergerde en die niet bij mij paste. Maar gelukkig kwam er een moment dat ik mensen tegenkwam die mij wel vooruit hielpen.

Begin dit jaar maakten we kennis met mantelouder Rita en haar gezin. We kregen een inkijkje in haar dagelijks leven en wat het betekent om ouder te zijn van een kind met autisme. Vandaag het vervolg!

Alleen op jezelf rekenen om teleurstelling te voorkomen. Dat gevoel kent Abu maar al te goed. Hij leerde dat hij met hulp vragen toch verder kwam dan alleen. Maar dat ook dat met vallen en opstaan gaat. Hij heeft ook een belangrijke boodschap voor begeleiders: want ook voor hen geldt ‘samen kom je verder dan alleen’.

Dit is Anjali, ze woont op kamers in Amsterdam en zet zich al een paar jaar in bij JPA. Door regelmatig mee te praten en haar ervaringen te delen, hoopt ze dat de jeugdhulp en het passend onderwijs in Amsterdam verbetert. In dit vraaggesprek tussen Anjali en Nickey lees je waarom dit voor haar zo belangrijk is en wat het haar persoonlijk heeft gebracht.

Elay heeft een lichamelijke beperking en zit daardoor in een rolstoel. Net als andere jongeren van haar leeftijd zit zij volop in de ontwikkeling tot zelfstandige jongvolwassene. Een periode waarin onderwijs en werk vaak gecombineerd worden. Voor iemand met een zichtbare beperking brengt deze periode extra uitdagingen met zich mee.

Rita is moeder van 2 zonen. Een van hen heeft autisme en heeft daarom extra ondersteuning nodig. Veel hiervan komt op de schouders van Rita terecht. Ze geeft een inkijkje in haar leven. Hoe ziet haar dag eruit als mantelouder? Je leest hier deel 1.

Het is nooit oké om geweld te gebruiken. Maar door eigen ervaring – als slachtoffer en dader – heb ik ook geleerd dat geweld nooit op zichzelf staat. En dat angst en het taboe dat erop heerst, mensen weerhoudt om hulp te zoeken.

In deze coronatijd sprak ik met Mila. Mila behoort tot de risicogroep vanwege haar hartproblemen. De eerste drie maanden van de coronacrisis durfde zij hierdoor haar huis niet te verlaten en vermeed zij contact buiten haar pleeggezin, met het risico op vereenzaming. Ze had niet het gevoel dat ze goed geholpen werd en voelde zich onbegrepen door sommige hulpverleners.

Als je kind het lastig heeft, dan wil je dat als moeder graag oplossen. Maar dat kun je lang niet altijd alleen. De juiste hulp vinden kan in de praktijk nog best een uitdaging zijn. Want waar begin je? Moeder Neva heeft hier ervaring mee.